Krzesło sado-maczo

Mieszkałem w Archiwum. Tylko po co komu krzesło w archiwum? Przychodzisz, bierzesz dokumenty, wychodzisz. Na krzesło nawet nie spojrzysz...
Było mi źle. Wstydziłem się swojej paskowatości i krzywych nóg. Tak bardzo pragnąłem, żeby ktoś mnie pokochał. Marzyłem, żeby ktoś usiadł na mnie tyłkiem, przechodząc, kopnął mnie w nogę albo chociaż za karę postawił w kącie.
Już nawet myślałem, że i na mojej ulicy zaświeci słońce, gdy zostałem przewieziony  w inne miejsce.
Pseudokuchnia na parterze dużego domu, była w rzeczywistości składzikiem budowlanym i to miejsce właśnie stało się moim nowym więzieniem.
Krzesło, którego nikt nie używa, zakurzone, bezpańskie. A jak tak bardzo pragnąłem, żeby jakaś Pani przyszła, chwyciła mnie w dominujące dłonie i wykorzystała...
Aż stało się! W końcu!
Ona przyszła, brutalnie wyszarpała mnie ze sterty jakichś śmieci, postawiła z hukiem na podłodze i popatrzyła z pogardą...
Potem podrapała mi nogi jakimś pumeksem, zmalowała na cacy a na koniec założyła seksowne wdzianko i skrępowała mocno kokardą. Nie ukrywam, podobało mi się...
Potem Pani odstawiła mnie do kąta i kazała grzecznie czekać. O tak! Będę czekał, aż mi nóżki zdrętwieją, tak będę czekał na jej powrót...Moja Pani...

Co do krzesła to miałam ambitne plany, żeby materiał wybrać, u tapicera obić, wałeczek z góry doszyć. Ale jakoś tak wyszło, że wpadła w me ręce sukienka z promocji. Promocja- słowo magiczne... podziałało na mnie, rozleniwiło, zaoszczędziło... 

Krzesło zajmie miejsce w sieni, jak tylko zerwiemy dechy i zrobimy posadzkę, jest już jednak kolorystyczną zapowiedzią tego, co na wejściu do domu dziać się będzie.