Leśne półki

Zamarzyły mi się leśne półki... takie, żeby szorstkie były, sękate i z korą. Udałam się do brata - leśnego człowieka i grzecznie zapytuję czy dechę takową posiada, która by moim wymaganiom sprostała. Mówi, że ma, że w garażu... Udalimy się tam w te pędy i patrzę...jest! Decha jak ta lala, idealna. W szorstkości swej wybujała, sekatością grzesząca, korą solidnie pokryta... Chciałoby się powiedzieć fantastique! Brat ją zaraz w pół piłą potraktował całkiem bez litości. Ja do auta chyłkiem zapakowałam i do Bogaczówki powiozłam.

Poddałam zabiegom upiększająco- wygładzającym. Czcigodny Małżonek otwory przygotował i półki leśne w Siwym Pokoju zawisły. Garść dodatków, facjaty rodzinne na sznurku do prania i już mogę się w następny kąt Bogaczówki przenieść i dumać czym ręce niespokojne zająć.

Dechy bratowe

Pierwsze przymiarki

Drugie przymiarki

Uwaga Emeryci!

Łucja ma wybujałe skłonności słowotwórcze...
Łucja: Muszę zemerytować Eryka, zemerytować to znaczy powiedzieć mu, że zaraz spadnie...
O! właśnie spadł...

Łucja: portlet = portfel

Łucja: filmy rodzickie = straszne filmy, nie dla dzieci

Mama: Łucja, ja nie chcę iść do szpitala. Schowasz mnie pod łóżkiem?
Łucja: Ja też bym nie chciała iść, jak 'bych' była mamą.

Waleria: Mamo, wiesz czego najbardziej żałuję z życiu?
Mama: Czego?
Waleria: Że nie mogę ruszać włosami, ani nosem, ani uszami.

Kiedy Dzidziuch był jeszcze w brzuchu...
Eryk: Dzidziuś mnie nie kopnie, bo ma zamkniętą dziurkę [pokazując na mój pępek].

Eryk: Jutro przyjdzie Zajączek, jak szybko zasnę na leżakowaniu. Zajączek to Mikołaj i przyniesie prezenty.

Najstarsza z Najmłodszą

Duży i mały Mrówa podziwiają nową Królewnę

Czy ja mogę dać buziaka?

Żyrafa Gryzelda

Co wy tam wiecie o życiu... jeść, spać, szczęśliwym być!

Są takie miejsca i taki czas, kiedy rzucasz się na to jak na kebaba...

Kinga zwana Gryzeldą

Miło mi zaanonsować, że 15 marca 2015 do Trzech Muszkieterów dołączył D'artagnan, czyli Kinga zwana Gryzeldą. Co w praktyce oznacza, że nasz zespół powiększył się o 4290 gramów i 55 centymetrów. Gryzia ma się dobrze, dużą wagę przywiązuje do konsumpcji i relaksu. Jej dewizą życiową jest "Carpe cycek!" Jeszcze nie wie kim zostanie, jak dorośnie. 

Kosz z Kielc czeka na zawartość

Przyjechała Królewna

Czekam na Rodzeństwo z suwenirami

Domowe powitanie

Różana komódka

Spała pod wiatą. Mokro tam było i wietrznie. Nogi całe przemoczone, fornir już się trzymać nie chciał i blat się rwał ku górze od przesytu wilgociowego. Znać, że koniec na nią przyszedł. Tak to czuła. Porzucona...odrzucona...niechciana...niekochana. Najgorszy ten reumatyzm co nogi wykręcał... lato końca dobiegało i wiadomym było, że tej zimy pod wiatą już nie przeżyje. Szuflady jej całkiem opadły, gdyż i resztki nadziei wytraciła.
Żeby mnie już porąbali i do pieca wrzucili, choć na to bym się przydała- myślała gorączkowo.
Nawet nie usłyszała, że rumor jakiś na podwórku się poczynił, zapatrzona łuszczącymi się szufladami w dal, na ogród... Ktoś podchodził, ale nawet spojrzeć nie raczyła, pogrążona w rozpaczy swej i zamyślona nad niedolą. Nim się spostrzegła, wujek Stasiek w ramiona ją pochwycił i zapytał jakiegoś blond Babsztyla: "A tą bierzesz?"
Z dna swej depresji zdążyła jeszcze pomyśleć: zostaw mnie, nie ruszaj, nogi mnie bolą...tu sobie żywota spokojnie dokonam...
Lecz Babsztylowi jak na złość oczy się zaświeciły i rzekła ochoczo: "Biorę!"
A jak wzięła, to z łapek wypuścić nie chciała!
Wymyła, wysuszyła, blat przybiła, szuflady poskrobała, pędzlem zagilgotała pod pachami...
A gdy już komoda szarością została muśnięta i różem tu i ówdzie, Baba przyniosła coś co sprawiło, że nowe nadzieje wstąpiły w serce meblowe i od tej pory już nigdy nie pomyślała o Niej jak o Babie czy Babsztylu, a już tylko Pańcią pieszczotliwie zwała... Ach jak piękne były te różane uchwyty! No i miejsce zaszczytne w Siwym Pokoju tuż tuż przy łożu gościnnym.

Po przyjeździe...

Nóżki nadgniłe skrócić należało

Czekam...

Nowe życie

Gryzelda i bąbelkacja...

Tatuś zaproponował podanie imion dla Bezimiennej w brzuszku:
Łucja: Anastazja! A nie Sylwia Matuszczyk? Albo Gryzelda...
Eryk: Nie wiem... wilk... albo królik... papużka!

Mama: Eryk, a co zrobisz jak się Dzidziuś urodzi?
Eryk gestykulując: Trzeba będzie zakręcić [w kocyk], położyć na dywanie i będzie można oglądać.

Mama skaleczyła się delikatnie...
Eryk: Ja Ci narysuję lalulkę, żeby Ci krew nie leciała.

Eryk do Łucji o Brzuszkowej Siostrze: Dzidziuś lubi buziaczki. Dasz Dzidziusiu buziaczki?

Łucja dmuchała rurką bańki w wannie. Próbowałam ją zagadać...
Łucja: Nie mogę, muszę dalej robić tą bąbelkację, to jest moja praca.

Łucja przyniosła rysunek:
Mama: A co to jest?
Łucja: Kwiatek!
Mama: To chyba bratek.
Łucja: Nie, kwiatek!

Tymczasem u Babci Loli... nie ma spania na robocie.

Robota wre

Turbo Mama

Kiedy Bezimienna przyjdzie na świat, będziemy przez pewien czas uziemieni, nim czwarte Ludzkie Szczenię przyzwyczai się do świata i jazdy samochodem. Dlatego ostatnimi podrygami wielorybiego ciałka staram się zapewnić Szkodnikom jakieś rozrywki wycieczkowe. W czasie ostatniego babskiego wypadu Łucja zapytała:
- Mamo, możemy wyprzedzić tego TIRa?
Mama: Jak będą odpowiednie warunki, to wyprzedzimy, nam się nie śpieszy, najważniejsze to dojechać...bla bla bla...
Zamyśliłam się, zasłuchałam w muzykę, aż padło łucjowe pytanie i trochę czasu zajęło przetworzenie, o co chodzi...
Łucja: Mamo, czy są warunki?

Waleria w czasie jazdy: Mamo, czy po drodze będą te niebieskie potworki?
Mama: Golemy?
Waleria siedząca z tyłu: Tak, Molemy!
Podjeżdżam pod potworki i czytam tabliczkę... Stolemy...

Weszliśmy na plażę, aby przewietrzyć wirusy i powdychać jodu.
Minęło 6 minut...
Łucja: To co?! Zbieramy się?!

Mama: Łucja, nawdychałaś się jodu?
Łucja nabrała powietrza w poliki jak chomik: Ocywiście!

Łucja: Mamo, wyprzedzisz to auto?
Mama: Tego białego nie damy rady...
Łucja: On ma turbo silnik... Ja mam turbo rękawiczki...
Waleria wyciągając ze swojego portfelika małe zdjęcie: Ja mam turbo Mamę!

Czasami siedzimy sobie z Czcigodnym Małżonkiem i tylko skrawki szkodniczych rozmówek docierają do nas. Ostatnio zasłyszeliśmy takie słowa (kontekst nieznany) i oboje wybuchnęliśmy śmiechem...
Waleria do rodzeństwa: Wszystko co najgorsze przed nami.

Łucja w czasie wyścigów z rodzeństwem: Ja tu jestem dowodniczką i mówię kiedy start.

Waleria: Łucja, wiesz, że nasze czapki mają odblaskowe paski?
Łucja: Tak?
Waleria: Tak, te co od Mikołaja dostałyśmy.
Łucja: A to spryciarz...

Kaszubskie "Molemy"