Zawsze narzekam, że nic nie rośnie. Za słabo, za mało, za nisko. Aż trafię na zdjęcia porównawcze i wtedy muszę sobie powiedzieć: zamknij mordę, Barbaro.
Podobnie jest z ilością kwiatów. Ciągle mi ich za mało, aż policzę i mi wyjdzie ponad 40 piwonii czy prawie 50 róż. To przez chwilę te liczby wydają mi się duże, ale potem znowu przychodzi myśl: mało, stanowczo za mało. I chwytam za szpadel. I dosadzam, przesadzam.
Może przesadzam, ale nie wiem czy kiedyś przyjdzie moment, że powiem: już dość. Nawet Czcigodny Małżonek mówi, że nie ma już miejsca na żadną roślinę. Wtedy prycham jak kocica i wyciągam po kryjomu z auta 10 doniczek z nowościami świeżo wygrzebanymi z działu ogrodniczego: " Rośliny, które nie chcą już żyć" . Też mi coś, nie ma miejsca, oczywiście, że jest. Co prawda zdarzy się, że wsadzam rudbekię na tulipanie, ale któż nie popełnia błędów.
 |
2021 |
 |
2021 |
|
2021 |
 |
2024 |
 |
2024 |
Trawka jeszcze się regeneruje po niedawnych wykopkach, kiedy koparka szalała po niemal całym ogrodzie, ale myślę, że przyszła wiosna to będzie cud, miód i mech. No i koniczyna, mniszek lekarski i bluszczyk kurdybanek, bo u nas "trawa" to taka nieinstagramowa.
Na deser zostawiam dwie królowe mojego ogrodu. Jeszcze do niedawna królowa była tylko jedna- piwonia staruszka od Babci Loli przywieziona z "Krużewników", ale odkąd pojawiła się róża Anne Archer Renessaince, w ogrodzie panują dwie piękności. Swoją drogą Anne Archer nieźle udaje piwonię...
