Morsica Barbara

Ja naprawdę nie rozumiem, jak można biegać lub jeździć na rowerze z radością szaleńca, najlepiej w deszczu i obcisłych gaciach... Jak można z radością zasuwać na siłownię i wylewać w ręcznik siódme poty...

Żeby nie było... ćwiczę i owszem, ale żeby jakieś endorfiny? Absolutnie nie. Żadnego uśmiechu w trakcie, a radość jedynie wtedy, gdy już wiem, że koniec i można wrócić do domu na fotel Barbary. Może mój organizm czegoś nie syntetyzuje albo nie wytwarza? Do takich wniosków dochodzę, gdy widzę tych biegaczy, jak o 7 rano już w legginsach lecą przez miasto... Żeby chociaż po bułki, ale to nie, lecą bez celu, bez ładu, bez sensu.

Ostatnio patrzę stoi wariat przed pasami, dziwnie ubrany, jak na tą porę roku i wykonuje jakieś niespokojne ruchy rękami. Myślę sobie, w biały dzień tacy naćpani chodzą w centrum miasta. Strach dzieci wypuścić. Podjeżdżam bliżej, patrzę, a to biegacz się rozgrzewa. 

Ja to tak trochę "zdrowy kręgosłup" , trochę "jogi", trochę siłowni, ale jeśli chodzi o brzuszki to najbardziej brzuszki z łososia, jak deska, to najlepiej deska serów, a jak wyciskanie to najlepiej sosu czosnkowego na kebaba. Ot taki ze mnie sportowiec. 

Ale już parę lat temu zrodził się w mojej głowie plan na morsowanie. Ba! Nawet założyłam się z Wujkiem, który już swoje lata ma, kto pierwszy przełamie lody i zamorsuje. Tak się zbierałam, tak się zbierałam, że Wujek wygrał. Aż w końcu w styczniu roku pańskiego 2025 naszło mnie. I jak naszło, tak wciągnęło bez granic. 

Sport idealny dla mnie, basen, balia, wanna, sauna, wszystko  to co lubię w jednym miejscu, na zmianę ciepło z zimnem. Wybornie i rozkosznie. Czasem luksusowo w połączeniu z koncertem na misach tybetańskich, czasem z ogniskiem z kiełbaskami, a czasem po prostu na dziko, czyli zaplątana w mokry sweter na dzikiej plaży, walcząca z rękawami, aby jak najszybciej ukryć swoje wdzięki przed zimnem po wyjściu z wody.

Tak się rozkręciłam, że już za mną morsowanie w jeziorze i największy wyczyn- w Morzu Bałtyckim w okolicy latarni Stilo. Jestem z siebie dumna. Wyszłam ze strefy komfortu i mi się spodobało, tylko uważajcie bo to uzależnia.

Gdy morsuję rowerzyści i biegacze zatrzymują się, przyglądają z niedowierzaniem i myślą co za debil w takie zimno wchodzi do wody...

Narusa Leśna Przystań koło Fromborka

Wyciszający koncert na misach

Jezioro Choczewskie

Latarnia morska Stilo

Bergen i śmierć w oczach

Królowa lotniczych przypałów znowu na pokładzie? Jeśli czekaliście na kolejną porcję mrożących krew w żyłach historii, które raz na zawsze zniechęcą Was do latania, to się nie przeliczyliście. Wylądowałam i pocałowałam ziemię, co prawda nie ojczystą, a wikińską, ale i tak zrobiłam to z wdzięcznością dziecka Bożego, gdyż śmierć już głęboko czarnymi oczami się we mnie wpatrywała.

Zaczynam od tego, że wylądowałam, aby Czytaciele o słabszych nerwach nie musieli melisski pić i paznokci obgryzać. Poza tym skoro piszę, znaczy że żyję, ale co było przed lądowaniem opowiem dokładnie, abyście pamiętali by nigdy ze mną na jeden pokład nie wsiadać.

W Gdańsku piękne słońce, piękny start. Na pokładzie,  nie może być inaczej, urocze niemowlę. Gdybym jechała pekape to jeszcze bym się tylko jamnika spodziewała, ale w samolocie wiadomo jamnika nie będzie, niemowlę musi wystarczyć. Czytam książkę, samolot ładnie leci, dziecko grzeczne. Czas płynie, dziecko lornetkę piąstkami robi, rodzice grają na zwłokę, chyba wolą, żeby dzieciątko zasnęło po wylądowaniu. To się nie może dobrze skończyć. O niedoświadczony Rodzicu, jak Twoja latorośl robi lornetkę piąstkami, to tu już nic nie przeciągniesz. Zgodnie z przewidywaniami dzieciątko zaczyna wyć. Dzieci skarbem narodów są, dlatego wsłuchuję się cierpliwie w miarowe wycie. Już niedaleko, niedługo będziemy lądować. Co tam te 30 minut wycia wobec wartości dodanej jaką niesie ze sobą nowe stworzenie. Im bliżej lądowania, tym robi się nieprzyjemniej. Siedzę z Lucy na miejscu dla VIPów zaraz przy wyjściu awaryjnym. Samolotem miota na wszystkie strony. Nasze fotele są jakieś takie dostawione i trzeszczą bardziej niż inne. Samolotem rzuca, dziecko wyje. Wsłuchuję się w ten miarowy szloch, uspokaja mnie, odwraca uwagę od tych cholernych turbulencji. Nie chcę martwić Lucy, ale chyba jestem już zielona na twarzy, a w oczach stoją łzy. Myślałam, że gorzej być nie może. Ale turbulencje stają się tak mocne, że nawet bobas cichnie i to przeraża najbardziej. 

Gdy w końcu ta sierota boża, co miała na nazwisko jak nasza znana tenisistka, posadziła tą maszynę na ziemi, ludzie zaczęli klaskać jak oszalali. Ja już dobrych parę lat klaskania w samolocie nie słyszałam. Pomyślałam sobie tylko: tak beznadziejnie wylądował, a oni mu jeszcze brawa biją. Klasnęłam dwa razy, aby nie odstawać od reszty pospólstwa i wysiadłam z samolotu. Prawie mi na schodkach łeb urwało, ale jeszcze nie dodałam dwa do dwóch. Dopiero na parkingu, siostra uśmiechnięta od ucha do ucha, zapytała, jak tam lądowanie w sztormie? I dopiero puzzle wpadły na odpowiednie miejsce... czyli jednak ten pilot to był mistrz lądowania. Zwracam honor, ten tego... A siostra mi nic nie powiedziała, że w Bergen sztorm, żeby mnie nie stresować... Sęk ju. Te wywrócone flaki kiedyś wrócą na swoje miejsce i puls też wróci do normy. Chyba.

Hyttka norweska

Nocne niebo

Bergen

Morsowanie w jeziorze

Morsowanie w fiordzie

Bryggen

Eikedalen- Dębowa dolina