Zydelek

Razu pewnego, dnia letniego, zobaczyłam nogi wystające ze sterty. Od  razu odruch automatyczny, żeby biec, ratować, ocalić...

 

Słów kilka wprowadzenia tu potrzeba. Ja to się najlepiej prezentuję w pozycji pół horyzontalnej na szezlongu. Tak, żeby nie zużywać za dużo energii, najlepiej jeszcze uzupełnić jakąś zdrowotną ziemniaczaną przekąską na zapas. Leżeć, nie ruszać się, nie śmierdzieć.

 

Ale jak zobaczyłam te nogi, to nagle z rozleniwionego koali, przemieniłam się w kunę leśną, zwinną i szybką. Błyskawicznie pokonałam przeszkody w postaci płotu, stosu desek i innych śmieci i ciągnę za te nogi. Jak za tą rzepę z wierszyka. A pomocy znikąd. Złowieszcze deski gwoździami się na mnie szczerzą. Cała misterna konstrukcja zbierana przez lata chybocze się na boki, jeden cel mając... Zmiażdżyć mnie, zasypać, skarbu nie oddać. 

 

Ciasno było i ciężko, ale jak złapałam, to już nie puściłam. W końcu po wielu mozołach udało się wyciągnąć owe nogi z tej śmieciastej matni, obrócić do pionu i obejrzeć. A jak już moje oko zobaczyło, to chęć posiadania się pojawiła, którą zaspokoić należało. Trwało to, nie powiem. Najpierw trzeba było zgodę Dziadka uzyskać, bo w końcu to w jego składziku owe nogi dojrzałam. Potem załatwić transport. Potem nogi musiały odleżeć swoje w drewutni, przezimować, aby koala z szezlonga namyśliła się, zadek podniosła i zydelkiem się zajęła. No i masz babo placek, w końcu jest. W komplecie z łazienkową toaletką.

 

P.S. Podobnież, że w tej hałdzie, jeszcze gdzieś oparcie leży, ale to już poszukiwania na szerszą skalę muszę z Teściem urządzić...

P.S. 2 Nie wiem czy to się tak wprost kojarzy, więc może lepiej napiszę. To jest krzesło do pianina. Podobnież.

P.S. 3 Gęba mi się nie zamyka. W końcu po wielu latach i hektolitrach zakupionych farb, udało mi się odnaleźć kolor, który w mrokach mej duszy się od dawna pałętał. Ten kolor co konie brązowo- czarne mają. Kolor koniowy.